Een indrukwekkende ontmoeting
Door: samira van hunen
Blijf op de hoogte en volg Samira
11 Februari 2011 | Peru, Ayacucho
Sinds de tweede dag na onze aankomst in Ayacucho ben ik ziek geweest door de hoogte. Nadat mijn koorts gezakt was eergister zijn we naar de markt gegaan. Deze was geheel overdekt. Ik heb geprobeerd om deze markt te omschrijven, maar wat ik ook schrijf het lukt mij niet om een goed beeld te schetsen. Kijk maar naar de foto’s ;). Op de markt hebben we onder andere coca bladeren gekocht. Deze gebruiken mensen in Peru veel, om te kauwen en om thee van te maken. Het helpt tegen hoogteziekte, verbetert het uithoudingsvermogen, verbetert de ademhaling en de zuurstofwisseling, aldus Wikipedia:p. Ik weet in ieder geval dat het een beetje werkt:). (Geen zorgen vandaag ben ik weer zo goed als beter en we kunnen al de trap oprennen.)
Een Nuestra Casita Casus.
John en Lourens waren de dag daarvoor al apart van elkaar bij moeders geweest die een plaats voor hun kind bij Nuestra Casita hadden aangevraagd. Vandaag was het mijn beurt. Met Ria en Eduardo gingen we naar het centrum om haar op te zoeken. Het meisje wat wij opzochten is 19 jaar oud. Ze heeft een dochtertje van 4 maanden, beide met een keurig verzorgd uiterlijk en schone kleren. Door de weeks staat ze met een mobieltje op straat en vraagt ze of voorbijgangers hier mee willen bellen. Van de winst krijgt zij een klein percentage. 30 tot 50 sol per week. (E 1,- = S 3,75) Haar kindje draagt zij altijd in een doek op haar rug. Toen we het meisje gevonden hadden gingen we met een Taxi mee naar haar huis. Het was een lange rit de heuvels rondom Ayacucho in. Voor een bergweg die recht omhoog liep gaf ze de taxichauffeur het teken dat hij moest stoppen. Wij liepen de weg op, een weg waar naar mijn idee geen enkel voertuig zou kunnen rijden. Bij de eerste aftakking gingen we er af en daar zat ene klein groepje vrouwen, allemaal met een kindje op hun rug, te borduren in allemaal mooie vormen en kleuren. Volgens Ria krijgen ze per meter uitbetaald. Op de zelfde hoogte als de weg lagen golfplaten. Het meisje wees er naar en ging ons voor een klein trapje af. Ze opende een deur en we stapte een kleine kamer binnen. Kleiner dan de slaap kamer die ik nu heb, kleinder dan d slaapkamer die ik op de beekstraat had. Er stond een tafel, een kast bestaande uit ijzeren latten, een stapelbed en een houten bankje. In de kamer zat een jong meisje(7) met een kindje(1.5) te spelen, er liep een kitten op tafel. In het midden van de kaner vloog een groep van minimaal 30 vliegen mooi in rondjes. Ze waren waarschijnlijk afgekomen op de bepoepte kleuterbroek die op de grond lag. Aan de andere kant van de deur waar wij door waren gekomen stond de deur open. Voor we het wisten staken daar nog 4 hoofden door. Vader, moeder en nog 2 kinderen. In totaal woonde er in dit huisje dus 10 mensen. Het meisje met wie zij mee gekomen waren legde een doek voor ons op de bank zodat deze niet te vies was voor ons om op te zitten. Moeder en broertje zaten ook naast ons op de bank, maar niet op het kleed… Edoardo stelde het meisje vragen. Ze vertelde dat ze door de weeks de hele dag werkte. Het kindje kon niet thuis blijven, want moeder had zelf nog een kleintje van 1.5 en nog 5 andere kinderen om op te letten. De baby was altijd bij haar op haar rug. Op zaterdag en zondag ging ze naar school, zodat ze in juli haar middelbare school diploma zou kunnen halen. Eten deed ze twee keer per dag. ’s Ochtends ontbijt en tussen de middag haalde ze wat met haar collega. ’s Avonds eten kon ze niet, daar was het geld niet voor. Haar baby kreeg melk wanneer ze dat had, maar omdat moeder regelmatig honger had was de melk productie minimaal en als de melk op was, dan gaf ze het water of ging ze er even mee lopen totdat het stil was. Tussen het verhaal door stak zo nu en dan een schaap even zijn kop om de deur. Vader kwam slechts een keer naar binnen om het meisje er op te wijzen dat si, si geen antwoord was en dat het; Si señor, moest zijn, juist..
Het meisje vertelde dat ze een vriendje had gehad. Hij was 17 jaar en had de zwangerschap geaccepteerd en het kind erkent. Tot dat ze vier maanden zwanger was, toen ontkende hij alles, maar toen stond al wel zwart op wit dat hij het kind erkent had. Maar op dit moment maakte dat nog geen verschil.
Nadat Eduardo zijn vragen gesteld had en het meisje alles verteld had wat wij nodig hadden om te beslissen of ze een beurs kon krijgen (voor Nuestra Casita) verlieten we het huisje weer en gingen met haar terug naar de stad. Ze vertelde dat ze haar kindje twee keer per dag in bad deed. Wanneer je naar haar en haar kindje keek en naar haar moeder en baby zusje, dan zag je een wereld van verschil. Zij en haar baby waren schoon en verzorgd, iets wat je van haar moeder en zusje zeker niet kon zeggen. Ria en Eduardo gaven op de terugweg dan ook aan dat het meisje in hun ogen zo snel mogelijk bij haar ouders weg moest… Net 3 dagen hier is dat voor mij veel te groot om iets over te kunnen denken en zeggen.
Thuis was/is het allemaal een stuk luchtiger. We kregen echt Peruaans eten en drinken. Sapjes van allerlei bijzondere vruchten en we gingen koeken maken van maïs, maar die moest eerst van de korf, ene leuk werkje voor ons:). Het meest bizarre drankje was gemaakt van zwarte maïskolven, de schil van een ananas, dat koken met kaneel en daarna limoen er door heen..
Gister zijn we begonnen met ons plan van aanpak herzien. Een passende planning maken en we hebben onze Spaans lerares ontmoet. Een hele aardige vrouw die gelukkig ook een klein beetje Engels verstaat op de momenten dat we er echt niet uitkomen. (en voor mij nog steeds iets waar ik mij over verbaas: ik ben 1.5 kop groter.) De spaanse lessen beginnen voor ons vanaf maandag (t/m vrijdag 4 uur per dag.)
We zijn gister ook begonnen met het bijhouden van een grappige opmerkingen/acties/ versprekingen boekje. Eigenlijk hadden we hier al mee moeten beginnen doen we na 36uur zonder slaap non stop meeligopmerkingen maakte terwijl we wachten op vliegveld Lima, maar we hebben nog 2,5 maand om opmerkingente verzamelen, dus dat komt helemaal goed;).
Wist je dat:
hier om 4uur ’s nachts al haaien kraaiden?
John nooit guacamole heeft gegeten, maar wel gedronken?
Er toch echt in het spaans wel verschil is tussen er geweest zijn en er geweest zijn en dat muerte dan niet de juiste vertaling is om aan te geven dat je in Lima geweest bent?
Dat als je spaans lerares thuis vraagt welke plaatsen je in Ayacucho al kent en je antwoord met: Aqui (hier) y Nuestra Casita (vertaald ons huis). Ze heel vreemd opkijkt ;).
Blauw gespikkelde kauwgom in je broekzak laten zitten voor een mint fris resultaat, een man kan de (witte/ lichte)was doen ;)
Voor iedereen die op waarbenjij.nu kijkt en bang is dat we alleen maar in de regen zitten.. No worries, De mannen hebben een knal rooie nek en de zon schijnt vandaag de hele dag al en het is echt warm.
Een Nuestra Casita Casus.
John en Lourens waren de dag daarvoor al apart van elkaar bij moeders geweest die een plaats voor hun kind bij Nuestra Casita hadden aangevraagd. Vandaag was het mijn beurt. Met Ria en Eduardo gingen we naar het centrum om haar op te zoeken. Het meisje wat wij opzochten is 19 jaar oud. Ze heeft een dochtertje van 4 maanden, beide met een keurig verzorgd uiterlijk en schone kleren. Door de weeks staat ze met een mobieltje op straat en vraagt ze of voorbijgangers hier mee willen bellen. Van de winst krijgt zij een klein percentage. 30 tot 50 sol per week. (E 1,- = S 3,75) Haar kindje draagt zij altijd in een doek op haar rug. Toen we het meisje gevonden hadden gingen we met een Taxi mee naar haar huis. Het was een lange rit de heuvels rondom Ayacucho in. Voor een bergweg die recht omhoog liep gaf ze de taxichauffeur het teken dat hij moest stoppen. Wij liepen de weg op, een weg waar naar mijn idee geen enkel voertuig zou kunnen rijden. Bij de eerste aftakking gingen we er af en daar zat ene klein groepje vrouwen, allemaal met een kindje op hun rug, te borduren in allemaal mooie vormen en kleuren. Volgens Ria krijgen ze per meter uitbetaald. Op de zelfde hoogte als de weg lagen golfplaten. Het meisje wees er naar en ging ons voor een klein trapje af. Ze opende een deur en we stapte een kleine kamer binnen. Kleiner dan de slaap kamer die ik nu heb, kleinder dan d slaapkamer die ik op de beekstraat had. Er stond een tafel, een kast bestaande uit ijzeren latten, een stapelbed en een houten bankje. In de kamer zat een jong meisje(7) met een kindje(1.5) te spelen, er liep een kitten op tafel. In het midden van de kaner vloog een groep van minimaal 30 vliegen mooi in rondjes. Ze waren waarschijnlijk afgekomen op de bepoepte kleuterbroek die op de grond lag. Aan de andere kant van de deur waar wij door waren gekomen stond de deur open. Voor we het wisten staken daar nog 4 hoofden door. Vader, moeder en nog 2 kinderen. In totaal woonde er in dit huisje dus 10 mensen. Het meisje met wie zij mee gekomen waren legde een doek voor ons op de bank zodat deze niet te vies was voor ons om op te zitten. Moeder en broertje zaten ook naast ons op de bank, maar niet op het kleed… Edoardo stelde het meisje vragen. Ze vertelde dat ze door de weeks de hele dag werkte. Het kindje kon niet thuis blijven, want moeder had zelf nog een kleintje van 1.5 en nog 5 andere kinderen om op te letten. De baby was altijd bij haar op haar rug. Op zaterdag en zondag ging ze naar school, zodat ze in juli haar middelbare school diploma zou kunnen halen. Eten deed ze twee keer per dag. ’s Ochtends ontbijt en tussen de middag haalde ze wat met haar collega. ’s Avonds eten kon ze niet, daar was het geld niet voor. Haar baby kreeg melk wanneer ze dat had, maar omdat moeder regelmatig honger had was de melk productie minimaal en als de melk op was, dan gaf ze het water of ging ze er even mee lopen totdat het stil was. Tussen het verhaal door stak zo nu en dan een schaap even zijn kop om de deur. Vader kwam slechts een keer naar binnen om het meisje er op te wijzen dat si, si geen antwoord was en dat het; Si señor, moest zijn, juist..
Het meisje vertelde dat ze een vriendje had gehad. Hij was 17 jaar en had de zwangerschap geaccepteerd en het kind erkent. Tot dat ze vier maanden zwanger was, toen ontkende hij alles, maar toen stond al wel zwart op wit dat hij het kind erkent had. Maar op dit moment maakte dat nog geen verschil.
Nadat Eduardo zijn vragen gesteld had en het meisje alles verteld had wat wij nodig hadden om te beslissen of ze een beurs kon krijgen (voor Nuestra Casita) verlieten we het huisje weer en gingen met haar terug naar de stad. Ze vertelde dat ze haar kindje twee keer per dag in bad deed. Wanneer je naar haar en haar kindje keek en naar haar moeder en baby zusje, dan zag je een wereld van verschil. Zij en haar baby waren schoon en verzorgd, iets wat je van haar moeder en zusje zeker niet kon zeggen. Ria en Eduardo gaven op de terugweg dan ook aan dat het meisje in hun ogen zo snel mogelijk bij haar ouders weg moest… Net 3 dagen hier is dat voor mij veel te groot om iets over te kunnen denken en zeggen.
Thuis was/is het allemaal een stuk luchtiger. We kregen echt Peruaans eten en drinken. Sapjes van allerlei bijzondere vruchten en we gingen koeken maken van maïs, maar die moest eerst van de korf, ene leuk werkje voor ons:). Het meest bizarre drankje was gemaakt van zwarte maïskolven, de schil van een ananas, dat koken met kaneel en daarna limoen er door heen..
Gister zijn we begonnen met ons plan van aanpak herzien. Een passende planning maken en we hebben onze Spaans lerares ontmoet. Een hele aardige vrouw die gelukkig ook een klein beetje Engels verstaat op de momenten dat we er echt niet uitkomen. (en voor mij nog steeds iets waar ik mij over verbaas: ik ben 1.5 kop groter.) De spaanse lessen beginnen voor ons vanaf maandag (t/m vrijdag 4 uur per dag.)
We zijn gister ook begonnen met het bijhouden van een grappige opmerkingen/acties/ versprekingen boekje. Eigenlijk hadden we hier al mee moeten beginnen doen we na 36uur zonder slaap non stop meeligopmerkingen maakte terwijl we wachten op vliegveld Lima, maar we hebben nog 2,5 maand om opmerkingente verzamelen, dus dat komt helemaal goed;).
Wist je dat:
hier om 4uur ’s nachts al haaien kraaiden?
John nooit guacamole heeft gegeten, maar wel gedronken?
Er toch echt in het spaans wel verschil is tussen er geweest zijn en er geweest zijn en dat muerte dan niet de juiste vertaling is om aan te geven dat je in Lima geweest bent?
Dat als je spaans lerares thuis vraagt welke plaatsen je in Ayacucho al kent en je antwoord met: Aqui (hier) y Nuestra Casita (vertaald ons huis). Ze heel vreemd opkijkt ;).
Blauw gespikkelde kauwgom in je broekzak laten zitten voor een mint fris resultaat, een man kan de (witte/ lichte)was doen ;)
Voor iedereen die op waarbenjij.nu kijkt en bang is dat we alleen maar in de regen zitten.. No worries, De mannen hebben een knal rooie nek en de zon schijnt vandaag de hele dag al en het is echt warm.
-
11 Februari 2011 - 21:03
Fenna:
Whoo, immens verhaal sam! en ik vind Portugal al zo indrukwekkend qua armoede en huizen, maar daar is het nog stukken erger. Fijn dat je weer beter bent.
Heel veel succes en plezier!
Kijken wie het bruinst is bij terugkomst;)
xxx -
11 Februari 2011 - 21:15
Shelitha Van Hunen:
Klinkt als een mooi avontuur, laat er maar meer komen:) -
12 Februari 2011 - 10:40
Mam:
Hoi, fijn dat je je weer beter voelt! Dat coca werkt?! Gelukkig....
Wat een verhaal joh, heftig hoor!
Het eten ziet er werkelijk super uit.
Ik begrijp wat je bedoelde over de markt, leek op de markt in Leon, moeilijk te beschrijven.
Anderhalve kop groter wow, ja, dat is ff wennen! Geeft vast een goed gevoel :).
We zien uit naar de volgende verhalen! -
12 Februari 2011 - 19:07
Cristina:
Mooi verhaal, grappige wistjedatjes en leuke foto's!!
We kijken met z'n allen uit naar een nieuwe dag, met een nieuw verslag!
Veel succes en veel plezier.
Groetjes Cris.(Ook van Wander en Olga.) -
12 Februari 2011 - 19:14
Jessica:
Klinkt spannend lieve sammie!
Fijne tijd daarzo..
xx -
14 Februari 2011 - 08:20
Pa:
Hoe komt deze familie waarover je schrijft in contact met Nuestra Casita?
Hoe reist dat meisje van haar huis in de bergen naar de stad, hoe ver ligt dat uit elkaar? Gaat ze elke dag naar haar huisje of blijft ze ook in de stad.
Wat kost haar school waar ze in het weekend naar toe gaat? Blijft haar kindje dan wel thuis of gaat dat mee naar school?
-
15 Februari 2011 - 19:15
Rosalie:
Leuk om zo even je verhalen te lezen!
Ook leuk die foto's er bij! kijk uit naar je volgende verhalen:) veel plezier nog! x -
15 Februari 2011 - 21:50
Nico:
Hee Sammie,
wat een fantastische verhalen om te lezen, ik merk dat je net zo verbaasd bent over gebruiken en de mensen als dat ik een maand geleden in Brazilië was. Ik hoop dat je deze verhalen blijft schrijven zodat mensen goed weten wat je allemaal doet.... geloof mij voor jezelf zijn de verhalen achteraf minder indrukwekkend als de ervaring zelf.
geniet ervan
Dikke Kuz ik -
15 Februari 2011 - 23:57
Samira:
Hoi allemaal,
super leuk dat jullie mij schrijven:D!
antwoorden op de vragen van pappa:
Hoe komt deze familie waarover je schrijft in contact met Nuestra Casita?
Dit meisje had hierover gehoord via mond op mond reclame.
Hoe reist dat meisje van haar huis in de bergen naar de stad, hoe ver ligt dat uit elkaar? Gaat ze elke dag naar haar huisje of blijft ze ook in de stad.
Ze gaat elke dag met de bus dat is iets meer dan een uur met de bus (sardientje spelen).
Wat kost haar school waar ze in het weekend naar toe gaat? De scholen (basis en middelbaar) worden door de overheid betaald, maar zijn erg slecht
Blijft haar kindje dan wel thuis of gaat dat mee naar school?
Haar kindje gaat mee naar school. De docenten zijn zeer begripvol zei ze.
-
16 Februari 2011 - 18:33
Mam:
hoi, wat goed dat je op deze site ook kunt antwoorden op de vragen!
Super die skype dat we je af en toe zien! -
22 Februari 2011 - 22:40
Sharis:
Hey meis! Wat leuk om je verhalen te lezen! Wat een ervaringen! Ik zie het huisje helemaal voor me waar je in bent geweest! Hoe gaat het op dit moment met het Spaans spreken en gesprekken volgen? Ben benieuwd naar je volgende verhalen! Geniet en take care!!
Groetjes, Sharis -
23 Februari 2011 - 15:46
Karel:
Ontzettend leuk verhaal! Je doet ervaringen op die ik niet opgedaan had in Chili, maar toen verbleef ik ook voornamelijk in een nederlands schip, maar ja, de natuurschoon, die is daar wonderschoon :-)
enne, hoe reageren ze eigenlijk als je peruanen vertelt dat je in nederland helemaal niet lang bent?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
