chillen in chili
Door: samira van hunen
Blijf op de hoogte en volg Samira
09 Augustus 2011 | ,
vanuit santiago, chili deze keer.
momenteel zit ik in het duurste land van zuid amerika, maar volgens mij hebben ze bezuinigd op het toetsenbord want leestekens en hoofdletters moeten we er helaas deze keer zelf bijbedenken. af en toe zal ik ze misschien van google kopieren. nadat ik een uur een blog getypt had, verdween deze ineens als sneeuw voor de zon nadat ik google opende, dus ik beloof niets.
mijn laatste blog was net voordat ik lima verliet om met tim naar bolivia af te reizen. hoop gebeurt sindsdien !
omdat ik er niet bij stil had gestaan dat het in zuid amerika echt winter is nu, had ik weinig warme kleren mee. vandaar dat ik lima warme kleding ging kopen. ik wil graag met jullie delen hoe dat daar werkt, want het duurde even voor ik het systeem door had. je gaat de winkel in, bij elk kleding rek staat iemand, wil je iets kopen dan ga je naar die persoon en krijg je een bonnetje, de persoon houd je kledingstuk bij zich. dit zelfde doe je bij elk volgend rek. met de bonnetjes ga je naar het midden van de winkel waar je betaald en al je bonnetjes bestempeld worden. met de bonnetjes ga je terug naar de personen die je je kledingstuk geven. bureaucratie dringt hier zelfs door tot in winkels ! !
op de terugweg kwam ik bij een grote weg waar ik mensen als gekken naar de overkant zag rennen, jong en oud. toen ik naar het voetgangerslicht keek begreep ik het, het was geen lopend, maar een rennend poppetje ! niet erg mensen met een verzwikte enkel of hogeleeftijd vriendelijk.
met tim vertrok ik naar puno om daar via copacabana naar la paz te gaan met de bus. helaas bedachten we in copacabana niet dat de tijd in bolivia een uur vooruitloopt dus we misten de bus. geen bank, geen boliviaansgeld, geen bus.
gelukkig had ik nog wat dollars. voor iedereen niet nog nooit dollars vast heeft gehad, het is net monopolie geld. je pakt het vast, voelt even en denkt hey dit kun je zo scheuren. klopt, dat kan, maar dollars met scheurtjes nemen ze in bolivia blijkbaar niet aan. ondanks het feit dat bijna alle dollars scheurtjes hebben.. uiteindelijk kreeg ik het voor elkaar om zoveel te ruilen dat we omgerekend 10eurocent tekort kwamen. pech want het was toch echt 10cent te weinig. na alle wisselkantoortjes gehad te hebben vond ik er een die me toch voor de helft van de waarde nog 2 dollars wilden ruilen. eenmaal in la paz verbaasde we ons over het feit dat de taxichaufeurs een voor een op een bijzonder onbeleefde manier ons te horen gaven dat ze geen geld wilden verdienen en ons nergens heen wilden brengen..
die avond doken we de kroeg in voor 3 biertjes, niet nadenkend over het feit dat 4000meter boven zee 3 biertjes de volgende dag als 15 voelt. die ochtend werden we met barstende koppijn wakker van het geluid van fanfares. de universiteit van la paz had een introductie carnaval georganiseerd op de hoofdweg waaraan ons hostel lag. geniaal om te zien, minder prettig om van 7.30 tot 23.00uur te horen.
tim en ik hebben ´s werelds meest gevaarlijke weg gefietst. tot een paar jaar geleden was dit een eenbaansweg door de bergen voor tweerichtingsverkeer. 100 mensen kwamen er per jaar om het leven. nu rijden er bijna alleen nog mountainbikes naar beneden. van onder het vriespunt en bijna 5000meter hoogte fietsen we het tropisch regenwoud in. aan het einde wachten er een zwembad op ons met geniaal uitzicht en overvliegende papagaaien ! deadroad world´s most dangerous road. ik heb het overleefd, mijn fiets en broek kunnen helaas niet het zelfde zeggen.
de volgende dag zochten jess en jaime mij op in mijn hostel. wat was ik blij hen te zien. reizen met tim was niet zo leuk als ik gedacht had.
we gingen ijsklimmen in een gletsjer op 4800meter hoogte. onze gids was een aardige man, de eerste aardige boliviaan die we ontmoeten, op het eigenaardige feit na dat hij mij maar bleef zeggen dat hij me wilde vermoorden. niet erg geruststellend wanneer je leven in de handen van die gids ligt, maar het was duidelijk gewoon grappig bedoeld. de tour was geweldig! {mijn voet genoot er helaas zichtbaar minder van}
bizar feitje zomaar tussendoor. op dit toetsenbord kun je geen uitroeptekens of vraagtekens typen maar wel dit ¿¿¿ erg handig !
samen met jess en jaime boekte ik een driedaagsetour naar de zoutvlakten van uyuni. een uur voor vertrek belde het reisbureau ons dat er een probleem was. de weg was ondergesneeuwd met 1.5 meter sneeuw en het was onmogelijk om san pedro de atacama te bereiken zoals op de 3de dag gepland was. in plaats van 3 dagen kregen we dus 2 dagen en een dag bus om via een andere grens chili te bereiken. daarnaast moesten we 30 dollar extra betalen omdat de andere grens duurder was om over te steken. dus min 1 dag en plus 30 dollar. ik vroeg de man of hij een grapje maakte, want extra betalen en een hele dag missen dat kon toch niet? hij begon vreselijk te schelden en zei mij in niet al te net Spaans dan ik kon oprotten als ik hem niet geloofde. ik vertelde dit tegen jess en jaime en zei dat we beter ons geld terug konden krijgen en daar in uyuni konden boeken. maar jess wilde dit niet want dat zou ons een dag kosten. 10uur later waren we in uyuni en werden niet opgehaald zoals ons beloofd was. eenmaal bij het reisbureau konden we het eerste uur niemand vinden. toen de eigenaresse terugkwam vertelde ze ons dat we onze spullen daar moesten laten en alleen een kleine tas meemoesten nemen. na het overpakken vroeg ik of ik zou helpen met de bagage wegbrengen en of ik een bonnetje mocht. 3maal geen antwoord. daarna vroeg ik het haar man( meneer mag ik alstublieft een ontvangstbevestiging voor mijn tas ) die kei hard tegen mij uitviel en zei dat ik geen bonnetje kreeg en dat als ik hen niet vertrouwde ik niet mee mocht op de toer, want met toeristen zoals ik wilde hij niets te maken hebben. onze gids was gelukkig aarig. ik ging toch maar mee in de jeep die er na 30minuten mee ophield. na heel wat hulp van andere auto´s kwamen we weer terug bij het reisbureau, nam iemand een foto van het bord met profesionaly speaking english guides. join us for a journey you will never forget. ze moest lachen om het feit dat de gidsen blijkbaar profesioneel spraken en engels waren, terwijl onze gids geen woord engels sprak en de reis die we niet zouden vergeten. de eigenaar werd boos en zei dat hij groepen zoals ons kende en dat de tour niet doorging ieder kon zijn geld terug krijgen behalve wij, want wij hadden in la paz betaald. 4uur later kregen we een andere auto met een andere gids. mijn bagage lag nog in het reisbureau, dus dat nam ik deze keer gewoon mee. toch even de zout vlakten gezien net voor het donker. in het donker kwamen we aan bij een hotel wat volledig uit zout gebouwd was. de maan was bijna helemaal weg en ik heb nog nooit zoveel sterren gezien als daar! die middag had de auto het nog enkele keren begeven maar konden we de motor weer starten door te duwen. de middag er op, in de middel of nowhere stopte de motor er mee en kwamen we zonder benzine te staan voor een aantal uur net voor het donker. bijna geen autos´s stopten en de gids zei dat wat ze ook beloofden, ze zouden niets doen om ons te helpen. een van de andere 4 reizigers( allemaal Brazilianen ) maakte de opmerking dat in Brazilie de eerste auto zou stoppen om je te beroven, maar dat de tweede voorbijganger je toch echt zou helpen. dat beloofd wat;p.
uiteindelijk werden we geholpen en konden we weg. terug in uyuni vroegen we naar ons eten en het hostel wat we betaald hadden. eten werd ons beloofd en ze brachten ons naar een hostel, wat blijkbaar nog niet geboekt was en zo goedkoop mogelijk, geen stromend water, bedden gemaakt van pizzadozen. eten kregen we niet en als we niet zouden stoppen met vragen naar waar we voor betaald hadden dan zou ze naar het busstation gaan en zeggen dat ze ons moesten weigeren zodat we opnieuw de busmoesten betalen naar chili. de bus ging ook niet zover als ons beloofd was. we namen de bus en eenmaal bij de grens mochten we 8uur wachten. halvewege de 8 uur kwamen we een bordje tegen met chili deze kant boliva deze kant. iedereen ging aan de kant van chili zitten, dronk een biertje en maakte grappen over hoeveel beter ze zich voelde zodra ze een stap in chili hadden gezet : )
in chili bezochten we san pedro de atacama waar we een tour naar geisers maakten. heel indrukwekkend om te zien! die avond werden we opgehaald om naar een plek wat verder van de stad te gaan om sterren te kijken. op een van ´s werelds beste plaatsen om sterren te zien, omdat het zo droog is daar, keken we met de beste touristentelescopen die er zijn, naar de maan, de melkweg, planeten en sterren echt geweldig! vervolgens vertrokken we naar santiago om te skieen en snowboarden in chili. de sneeuw was perfect en vanaf de pistes hadden we uitzicht op santiago wat in het dal tussen de bergen ligt, geweldig!
vandaag de metro genomen naar de universiteit waar we vanaf een afstand de rellen hebben gezien. de wind stond precies goed om even de sensatie van traangas mee te maken. het is net of je peper in je ogen neus en mond wrijft, bijzonder, maar niet voor herhaling vatbaar. morgen met de bus naar argentinie om 24 uur later duncan te ontmoeten in buenos aires. samen zullen we naar brazil gaan, waarna ik waarschijnlijk weer alleen doorreis naar colombia. life is amazing!
liefs vanuit zuid amerika
momenteel zit ik in het duurste land van zuid amerika, maar volgens mij hebben ze bezuinigd op het toetsenbord want leestekens en hoofdletters moeten we er helaas deze keer zelf bijbedenken. af en toe zal ik ze misschien van google kopieren. nadat ik een uur een blog getypt had, verdween deze ineens als sneeuw voor de zon nadat ik google opende, dus ik beloof niets.
mijn laatste blog was net voordat ik lima verliet om met tim naar bolivia af te reizen. hoop gebeurt sindsdien !
omdat ik er niet bij stil had gestaan dat het in zuid amerika echt winter is nu, had ik weinig warme kleren mee. vandaar dat ik lima warme kleding ging kopen. ik wil graag met jullie delen hoe dat daar werkt, want het duurde even voor ik het systeem door had. je gaat de winkel in, bij elk kleding rek staat iemand, wil je iets kopen dan ga je naar die persoon en krijg je een bonnetje, de persoon houd je kledingstuk bij zich. dit zelfde doe je bij elk volgend rek. met de bonnetjes ga je naar het midden van de winkel waar je betaald en al je bonnetjes bestempeld worden. met de bonnetjes ga je terug naar de personen die je je kledingstuk geven. bureaucratie dringt hier zelfs door tot in winkels ! !
op de terugweg kwam ik bij een grote weg waar ik mensen als gekken naar de overkant zag rennen, jong en oud. toen ik naar het voetgangerslicht keek begreep ik het, het was geen lopend, maar een rennend poppetje ! niet erg mensen met een verzwikte enkel of hogeleeftijd vriendelijk.
met tim vertrok ik naar puno om daar via copacabana naar la paz te gaan met de bus. helaas bedachten we in copacabana niet dat de tijd in bolivia een uur vooruitloopt dus we misten de bus. geen bank, geen boliviaansgeld, geen bus.
gelukkig had ik nog wat dollars. voor iedereen niet nog nooit dollars vast heeft gehad, het is net monopolie geld. je pakt het vast, voelt even en denkt hey dit kun je zo scheuren. klopt, dat kan, maar dollars met scheurtjes nemen ze in bolivia blijkbaar niet aan. ondanks het feit dat bijna alle dollars scheurtjes hebben.. uiteindelijk kreeg ik het voor elkaar om zoveel te ruilen dat we omgerekend 10eurocent tekort kwamen. pech want het was toch echt 10cent te weinig. na alle wisselkantoortjes gehad te hebben vond ik er een die me toch voor de helft van de waarde nog 2 dollars wilden ruilen. eenmaal in la paz verbaasde we ons over het feit dat de taxichaufeurs een voor een op een bijzonder onbeleefde manier ons te horen gaven dat ze geen geld wilden verdienen en ons nergens heen wilden brengen..
die avond doken we de kroeg in voor 3 biertjes, niet nadenkend over het feit dat 4000meter boven zee 3 biertjes de volgende dag als 15 voelt. die ochtend werden we met barstende koppijn wakker van het geluid van fanfares. de universiteit van la paz had een introductie carnaval georganiseerd op de hoofdweg waaraan ons hostel lag. geniaal om te zien, minder prettig om van 7.30 tot 23.00uur te horen.
tim en ik hebben ´s werelds meest gevaarlijke weg gefietst. tot een paar jaar geleden was dit een eenbaansweg door de bergen voor tweerichtingsverkeer. 100 mensen kwamen er per jaar om het leven. nu rijden er bijna alleen nog mountainbikes naar beneden. van onder het vriespunt en bijna 5000meter hoogte fietsen we het tropisch regenwoud in. aan het einde wachten er een zwembad op ons met geniaal uitzicht en overvliegende papagaaien ! deadroad world´s most dangerous road. ik heb het overleefd, mijn fiets en broek kunnen helaas niet het zelfde zeggen.
de volgende dag zochten jess en jaime mij op in mijn hostel. wat was ik blij hen te zien. reizen met tim was niet zo leuk als ik gedacht had.
we gingen ijsklimmen in een gletsjer op 4800meter hoogte. onze gids was een aardige man, de eerste aardige boliviaan die we ontmoeten, op het eigenaardige feit na dat hij mij maar bleef zeggen dat hij me wilde vermoorden. niet erg geruststellend wanneer je leven in de handen van die gids ligt, maar het was duidelijk gewoon grappig bedoeld. de tour was geweldig! {mijn voet genoot er helaas zichtbaar minder van}
bizar feitje zomaar tussendoor. op dit toetsenbord kun je geen uitroeptekens of vraagtekens typen maar wel dit ¿¿¿ erg handig !
samen met jess en jaime boekte ik een driedaagsetour naar de zoutvlakten van uyuni. een uur voor vertrek belde het reisbureau ons dat er een probleem was. de weg was ondergesneeuwd met 1.5 meter sneeuw en het was onmogelijk om san pedro de atacama te bereiken zoals op de 3de dag gepland was. in plaats van 3 dagen kregen we dus 2 dagen en een dag bus om via een andere grens chili te bereiken. daarnaast moesten we 30 dollar extra betalen omdat de andere grens duurder was om over te steken. dus min 1 dag en plus 30 dollar. ik vroeg de man of hij een grapje maakte, want extra betalen en een hele dag missen dat kon toch niet? hij begon vreselijk te schelden en zei mij in niet al te net Spaans dan ik kon oprotten als ik hem niet geloofde. ik vertelde dit tegen jess en jaime en zei dat we beter ons geld terug konden krijgen en daar in uyuni konden boeken. maar jess wilde dit niet want dat zou ons een dag kosten. 10uur later waren we in uyuni en werden niet opgehaald zoals ons beloofd was. eenmaal bij het reisbureau konden we het eerste uur niemand vinden. toen de eigenaresse terugkwam vertelde ze ons dat we onze spullen daar moesten laten en alleen een kleine tas meemoesten nemen. na het overpakken vroeg ik of ik zou helpen met de bagage wegbrengen en of ik een bonnetje mocht. 3maal geen antwoord. daarna vroeg ik het haar man( meneer mag ik alstublieft een ontvangstbevestiging voor mijn tas ) die kei hard tegen mij uitviel en zei dat ik geen bonnetje kreeg en dat als ik hen niet vertrouwde ik niet mee mocht op de toer, want met toeristen zoals ik wilde hij niets te maken hebben. onze gids was gelukkig aarig. ik ging toch maar mee in de jeep die er na 30minuten mee ophield. na heel wat hulp van andere auto´s kwamen we weer terug bij het reisbureau, nam iemand een foto van het bord met profesionaly speaking english guides. join us for a journey you will never forget. ze moest lachen om het feit dat de gidsen blijkbaar profesioneel spraken en engels waren, terwijl onze gids geen woord engels sprak en de reis die we niet zouden vergeten. de eigenaar werd boos en zei dat hij groepen zoals ons kende en dat de tour niet doorging ieder kon zijn geld terug krijgen behalve wij, want wij hadden in la paz betaald. 4uur later kregen we een andere auto met een andere gids. mijn bagage lag nog in het reisbureau, dus dat nam ik deze keer gewoon mee. toch even de zout vlakten gezien net voor het donker. in het donker kwamen we aan bij een hotel wat volledig uit zout gebouwd was. de maan was bijna helemaal weg en ik heb nog nooit zoveel sterren gezien als daar! die middag had de auto het nog enkele keren begeven maar konden we de motor weer starten door te duwen. de middag er op, in de middel of nowhere stopte de motor er mee en kwamen we zonder benzine te staan voor een aantal uur net voor het donker. bijna geen autos´s stopten en de gids zei dat wat ze ook beloofden, ze zouden niets doen om ons te helpen. een van de andere 4 reizigers( allemaal Brazilianen ) maakte de opmerking dat in Brazilie de eerste auto zou stoppen om je te beroven, maar dat de tweede voorbijganger je toch echt zou helpen. dat beloofd wat;p.
uiteindelijk werden we geholpen en konden we weg. terug in uyuni vroegen we naar ons eten en het hostel wat we betaald hadden. eten werd ons beloofd en ze brachten ons naar een hostel, wat blijkbaar nog niet geboekt was en zo goedkoop mogelijk, geen stromend water, bedden gemaakt van pizzadozen. eten kregen we niet en als we niet zouden stoppen met vragen naar waar we voor betaald hadden dan zou ze naar het busstation gaan en zeggen dat ze ons moesten weigeren zodat we opnieuw de busmoesten betalen naar chili. de bus ging ook niet zover als ons beloofd was. we namen de bus en eenmaal bij de grens mochten we 8uur wachten. halvewege de 8 uur kwamen we een bordje tegen met chili deze kant boliva deze kant. iedereen ging aan de kant van chili zitten, dronk een biertje en maakte grappen over hoeveel beter ze zich voelde zodra ze een stap in chili hadden gezet : )
in chili bezochten we san pedro de atacama waar we een tour naar geisers maakten. heel indrukwekkend om te zien! die avond werden we opgehaald om naar een plek wat verder van de stad te gaan om sterren te kijken. op een van ´s werelds beste plaatsen om sterren te zien, omdat het zo droog is daar, keken we met de beste touristentelescopen die er zijn, naar de maan, de melkweg, planeten en sterren echt geweldig! vervolgens vertrokken we naar santiago om te skieen en snowboarden in chili. de sneeuw was perfect en vanaf de pistes hadden we uitzicht op santiago wat in het dal tussen de bergen ligt, geweldig!
vandaag de metro genomen naar de universiteit waar we vanaf een afstand de rellen hebben gezien. de wind stond precies goed om even de sensatie van traangas mee te maken. het is net of je peper in je ogen neus en mond wrijft, bijzonder, maar niet voor herhaling vatbaar. morgen met de bus naar argentinie om 24 uur later duncan te ontmoeten in buenos aires. samen zullen we naar brazil gaan, waarna ik waarschijnlijk weer alleen doorreis naar colombia. life is amazing!
liefs vanuit zuid amerika
-
10 Augustus 2011 - 00:31
Duncan:
Hey Sam! Bij elk verhaal dat ik lees denk ik 'aah! Was ik dáár maar bij geweest!' Tot heel snel! -
10 Augustus 2011 - 08:32
Mam:
Hoi Sam, Het eerste dat ik vanmorgen deed was de computer opstarten en kijken of het je gelukt was te schrijven zoals je gisteren vertelde, door de telefoon. Wat een verhaal!!!!! De foto's spreken voor zich met dat bord Bolivia en Chili.... Wat een leuke foto's ook met Jess en Jaime. Skieen met uitzicht op zo'n wereldstad lijkt me ook heel bijzonder. Leuk zoals je schrijft en ook het winkelen beschrijft! Dat is wel werkgelegenheid geven aan mensen:). Nu ik dit schrijf zit jij in de bus, als het goed is, voor ruim 24 uur naar de andere kant van Zuid-Amerika, op weg naar: Duncan, Chocola, kaas en drop!
Op de kaart lijkt het al een heel eind, maar in de bus..... het vooruitzicht is super dus ga daar maar voor!!!! Het afscheid van Jess en Jaime zal best moeilijk zijn als je zoveel met elkaar opgetrokken bent geweest! Maar Nl en Engeland liggen dicht bij elkaar:)!
Geniet samen met Duncan en blijf je belevenissen delen via deze site zo reizen we een stukje mee:)! liefs, mam -
10 Augustus 2011 - 18:40
Jip:
Hey Sammie,
Wat een super gaaf verhaal weer zeg. Wordt er jaloers van;) Veel plzr nog!
xx Jip -
10 Augustus 2011 - 20:43
Pa:
Hoi Samira, Leuk dat je toch in Puno geweest bent aan het Tititacameer, wat zal het daar mooi zijn!!!
Wat een bizar verhaal uit Bolivia! Hoe bestaat het zoveel verschil in cultuur! De hoofdstad La Paz mag dan de stad van vrede heten maar zo vredig zijn de mensen daar blijkbaar niet.
Geweldig wat je allemaal doet en dat je de tijd hebt om het te kunnen doen. Geniet er van!
Dat doen wij ook van jouw verhalen en wat een superfoto's~! -
11 Augustus 2011 - 14:28
Jezus:
Chickie! Supervette reis, echt briljant! Zit hier samen met Joost van je foto's te genieten en moet uitkijken niet te hard te lachen want we zitten in college;) Heel veel reisplezier met Dunc! -
11 Augustus 2011 - 20:23
Alexandra:
Geweldige foto's! En wat een contrast tussen die twee landen... We zijn net uit Thailand terug en herkennen wel wat je meemaakte in de kledingzaak. Wij waren in een soort Gamma, waar in elke gang minstens 1 personeelslid gepositioneerd staat, in de aanslag om je te helpen. Bij benzinestations staan minstens 3 medewerkers per pomp. En in Thailand zijn ze ook gek op officiële papieren en stempels. Hoe meer stempels hoe beter. En daar heb je natuurlijk ook veel mensen voor nodig. We hebben van een Nederlandse kennis, die daar woont, begrepen dat het vele personeel te maken heeft met status. Wat ze doen, maakt niet uit. Als je er maar veel in dienst hebt. Dan stijg je in achting.
Hele fijne weken samen met Duncan! -
12 Augustus 2011 - 09:42
Karel:
Wat een ontzettend leuke verhaal! en zeer geslaagde foto's! ik ben zelf pas sinds kort weer terug van mijn werk-vakantie in Zweden (wereld jamboree) Ik wens je heel veel plezier de komende tijd!
Karel -
13 Augustus 2011 - 18:14
Rianne:
Heey Lieverd,
Leuk om al je verhalen te lezen! Je maakt er wat mee daarzo! De wereld is natuurlijk ook veel groter dan Nederland... De foto's zijn ook erg mooi, je kan wel een flinke collage maken ondertussen! Het is ook erg inspirerend, ik ben ook begonnen met sparen, wie weet komen we elkaar nog wel eens tegen aan de andere kant van de wereld ;) Ik wens je heel veel plezier met alle avonturen en geniet ervan!!! xx Rianne -
15 Augustus 2011 - 19:51
Guido:
Hoi Sam,
Wat een verhalen zeg en die foto's! Ik heb net m'n eerste werkdag achter de rug en zat even jou blogs te lezen om te relaxen. Mijn conclusie: als ik kon kiezen tussen werken en Chili dan wist ik het wel. Dan ging ik werken ................om snel naar Chili te kunnen gaan. Super, tot je volgende blog.
Liefs, oom Do -
17 Augustus 2011 - 12:11
Kris:
Wooow sam, wat een mooie foto's en wat een verhalen! Klinkt super gaaf allemaal (ok bijna allemaal;)) maar ben erg jaloers! Heel veel plezier samen met Duncan. Liefs en tot ooit;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
